Χρόνια Πολλά Κέρκυρα

Μουσική, καμπάνες, κόσμος και λουκουμάδες!!
Τι άλλο να πω; ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Για τον Άγιο Σπυρίδωνα

Γεννήθηκε περί το 270 στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου. Στα νεανικά του χρόνια ζούσε ως απλός αλλά ενάρετος βοσκός. Παντρεύτηκε και απόκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Η ζωή του αγίου Σπυρίδωνα ήταν γεμάτη από δοκιμασίες. Ο θάνατος, όμως, της κόρης του Ειρήνης αποτέλεσε το πιο θλιβερό περιστατικό στη ζωή του. Μετά τη χηρεία του και το θάνατο της κόρης του, ασπάσθηκε το μοναχικό βίο, μελέτησε πολύ, απόκτησε μεγάλη σοφία και χάρη στις θρησκευτικές του αρετές έγινε Επίσκοπος της Τριμυθούντας και υπήρξε πολέμιος του Αρειανισμού. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325. Πέθανε το 348. Το σκήνωμά του παρέμεινε στην Τριμυθούντα μέχρι την εποχή που άρχισαν οι επιδρομές των Σαρακηνών στην Κύπρο. Η Εκκλησία, για να διαφυλάξει τα λείψανά του αποφάσισε να μεταφερθούν στην Κωνσταντινούπολη όπου και παρέμειναν μέχρι την άλωση της πόλης. Το 1456, το λείψανο του αγίου μαζί με εκείνο της αγίας Θεοδώρας της Αυγούστης, μεταφέρθηκαν στην Κέρκυρα.  Ο Άγιος Σπυρίδων τιμάται ως άγιος από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου στην Ανατολή και στις 14 Δεκεμβρίου στη Δύση.

Ο ομώνυμος ναός στην πόλη της Κέρκυρας

Ο ναός ο οποίος στεγάζει σήμερα το σκήνωμα του σγίου, κτίστηκε στα 1589 και ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής. Το ψηλό και πυργωτό καμπαναριό, ως συμπλήρωμα του ναού, κτίστηκε το 1620. Το σημερινό τέμπλο του ναού, κατασκευασνμένο από μάρμαρο της Πάρου, κατασκευάστηκε το 1864 και είναι έργο του αυστριακού αρχιτέκτονα Μάουερς. Η ουρανία είναι ζωγραφισμένη από τον Κερκυραίο ζωγράφο Νικόλαο Ασπιώτη το 1852, ενώ οι εικόνες του τέμπλου είναι φτιαγμένες από τον επίσης Κερκυραίο ζωγράφο, Σπύρο Προσαλένδη. Η σημερινή λάρνακα φτιάχτηκε στη Βιέννη το 1867. Είναι από σκληρό, πολυτελές ξύλο με εξωτερική ασημένια επένδυση. Βρίσκεται τοποθετημένη μέσα στην κρύπτη, η οποία δημιουργήθηκε ειδικά για να δεχθεί το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα, το οποίο επισκέπτονται χιλιάδες ξένοι και ντόπιοι επισκέπτες. Είναι ένα από τα τρία άφθορα λείψανα στο Ιόνιο, του Άγιου Σπυρίδωνα, του Άγιου Γεράσιμου και του Αγίου Διονυσίου.

Στην Κέρκυρα το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος λιτανεύεται τέσσερις φορές το χρόνο. Την Κυριακή των Βαΐων για την απαλλαγή του νησιού από επιδημία πανώλης το 1629. Το Μεγάλο Σάββατο γιατί το έτος 1533 το νησί επλήγη από μεγάλη καταστροφή της σοδιάς των σιτηρών. Την 11η Αυγούστου για την διάσωση του νησιού από σφοδρή επιδρομή των Τούρκων το 1716 και την πρώτη Κυριακή του μηνός Νοεμβρίου για δεύτερη επιδημία πανώλης το 1673.

Η ιστορία του ιερού σκηνώματος

Τα 648 μ.χ. η Κύπρος αντιμετώπιζε μεγάλες επιδρομές από τους Σαρακηνούς και το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Τοποθετήθηκε σε ναό μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας. Παρέμεινε στην βασιλίδα των πόλεων μέχρις ότου ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος λίγες μέρες πριν την πτώση πήρε τα δύο λείψανα και τα μετέφερε μέσω Σερβίας, Θράκης και Μακεδονίας στη Παραμυθιά της Ηπείρου. Τρία χρόνια περιπλανήθηκε από τόπο σε τόπο μέχρις ότου φτάσει στην Κέρκυρα. Όλο αυτό το διάστημα είχε τοποθετήσει τα δύο λείψανα σε σακιά με άχυρα και όποιος τον ρωτούσε τους έλεγε πως είναι τροφή για το υποζύγιό του. Το 1456 έφτασε στην Κέρκυρα γιατί πίστευε πως τα λείψανα θα ήταν ασφαλισμένα. Τα Επτάνησα εκείνη την εποχή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρήκε ένα συμπολίτη του πρόσφυγα τον ιερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του κληροδότησε το λείψανο του Αγίου.

Μετά τον θάνατο του ο Γεώργιος Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομιά στους γιούς του στο Λουκά και Φίλιππο το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα. Οι δύο αδελφοί θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανο στην Βενετία. Η υπόθεση μάλιστα εκδικάστηκε από την Ενετική Γερουσία. Το ανώτατο δικαστικό όργανο του κράτους αποφάσισε ότι το λείψανο αποτελεί ιδιοκτησία των αδελφών, άρα διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα να το μεταφέρουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Τελικά όμως η μεταφορά δεν πραγματοποιήθηκε διότι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τον Κερκυραϊκό λαό και το ανώτατο δικαστικό όργανο δεν επέμεινε και επικράτησε η σκέψη ότι δεν έπρεπε να δημιουργούνται δυσαρέσκειες στους λαούς οι οποίοι βρίσκονται κάτω από τη Βενετική σημαία.

Πηγές
Wikipedia (Ο Ιερός Σπυρίδων, Αθανάσιος Χ. Τσίτσας, πρωτοπρεσβύτερος, Κέρκυρα 1967, Νίκος Κοσκινάς, Τοπική Ιστορία της Κέρκυρας από τους μυθικούς χρόνους έως και το 1864, ΕΚΕΚ ΤΑ Κερκύρας, Π.Ε.Ε.,Κέρκυρα 1999-2000)
http://www.churchofcyprus.org.cy/

Αποτυπώσεις...

Όταν για λίγο η Φύση μάς ποζάρει τότε εμείς μηχανικά πατάμε το κλικ της μηχανής προσποιούμενοι πως φωτογραφίζουμε...
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν μόνες τους από μια μηχανή που απλά μετέφερα στη θάλασσα σήμερα το απόγευμα σε μια γωνιά της βόρειας Κέρκυρας, μεταξύ 6:40 και 6:45.

"Η κατάντια μας"

Κείμενο της δημοσιογράφου Μαρίας Μοσχάτ:
"Τελικά όπου και να κοιτάξεις αυτή η πόλη σε πληγώνει. Σου προκαλεί αγανάκτηση, θλίψη, ντροπή.
Κάποιες φορές η αλήθεια είναι, ξεχνιέμαι, μαγεύομαι από τις ομορφιές και την ιστορία της και ελπίζω ότι τελικά θα τα καταφέρει! Μέχρι να έρθει η επόμενη κατραπακιά που θα με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Αυτή τη φορά από την ονειροπόληση με τράβηξαν οι εικόνες από το εσωτερικό του μεγάρου Καποδίστρια. Της οικίας του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος.
Ένα κτίριο υπό κατάρρευση, οι τοίχοι έχουν φουσκώσει, η στέγη μπάζει νερά, πατώματα πλημμυρισμένα, η οροφή έτοιμη να πέσει, τα παράθυρα βγαλμένα, τρύπες στους τοίχους, καλωδιώσεις να κρέμονται από παντού, και το κυριότερο τα θεμέλια του κτιρίου κατατρώει χρόνια τώρα η εγκατάλειψη και η αδιαφορία.
ΝΤΡΟΠΗ!! Αυτό μόνο μπορώ να πω τίποτα περισσότερο. ΝΤΡΟΠΗ, έτσι με κεφαλαία γράμματα μήπως και κάποιος το προσέξει, μήπως κάποιος έστω και αργά αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής.
Αλήθεια πιστεύεται ότι αν υπήρχε το κτήριο αυτό σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη ή ακόμα και σε κάποια άλλη ελληνική πόλη θα βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση;
Ένα κτίριο που αντικατοπτρίζει την ιστορία μας θα έπρεπε να είναι το κόσμημα της Κέρκυρας να το γυαλίζουμε και να το ξεσκονίζουμε 24 ώρες το 24ωρο. Να το προβάλλουμε με κάθε ευκαιρία και να το αναδεικνύουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Εμείς όμως κλείσαμε τα μάτια, κατά την προσφιλή μας τακτική γυρίσαμε την πλάτη και το αφήσαμε, όπως και πολλά άλλα μνημεία μας, στο έλεος του χρόνου! Χωρίς κανένας να κάνει τίποτα απολύτως!
Και δεν με ενδιαφέρει, ποιος είναι ο αρμόδιος ή ποιος θα παρέμβει για την διάσωση και ανάδειξη του Μεγάρου Καποδίστρια. Δεν με ενδιαφέρει αν πρόκειται για το πανεπιστήμιο, τη νομαρχία , το δήμο Κερκυραίων, το υπουργείο πολιτισμού, την κυβέρνηση ή τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αυτό που με νοιάζει είναι έστω και τώρα μετά από αυτές τις εικόνες κάποιος να παρέμβει. Να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι να ξεσηκώσει την κοινωνία της Κέρκυρας και να δημιουργήσει ένα ισχυρό κύμα αντίδρασης και διεκδίκησης. Και περιμένω να ακούσω το δήμαρχο, το νομάρχη, την κα Γκερέκου με τα νέα της καθήκοντα, τους βουλευτές εάν και πως θα αντιδράσουν μετά το ρεπορτάζ. Αυτή την αντίδραση περιμένω..
Χρόνια τώρα αυτή την αντίδραση περιμένω.
Όπως περιμένω αρκετές εβδομάδες κάτι πολύ πιο απλό, να καθαρίσουν τα συνθήματα που κάποιοι έγραψαν με σπρέι στους εξωτερικούς τοίχους του Μεγάρου Καποδίστρια. Αυτό το τόσο απλό που όμως δεν γίνεται, όχι γιατί δεν μπορούμε αλλά γιατί δεν μας ενδιαφέρει, γιατί περνάμε τα κοιτάμε και δεν μας κάνουν πια καμιά εντύπωση. Μας εκπαίδευσαν βλέπεται να θεωρούμε μέρος της καθημερινότητας μας την ασχήμια, τη βρωμιά, την ατολμία, τον ωχαδερφισμό, την κοινωνική οκνηρία και κατά συνέπεια να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να διεκδικούμε το καλύτερο.
Αλλά και εμείς επιτρέψαμε να γίνει αυτό, διαλέγοντας το ρόλο του απλού θεατή με τον πισινό μας καλοβολεμένο στις πολυθρόνες των café του Λιστόν, στη σκιά ή στον ήλιο ανάλογα με την εποχή.
Και η κατάρρευση των συνειδήσεων μας συνεχίζεται εκεί μαζί με τα τείχη των φρουρίων που χάσκουν , το νταβάνι που ετοιμάζεται να πέσει στο σπίτι του Καποδίστρια, την Unesco που πέρασε αλλά δεν μας ακούμπησε, τα αυτοκίνητα που τα αφήσαμε να μας ρυθμίζουν τη ζωή, τους πολιτικούς που εμείς εκλέξαμε, που τους βρίζουμε καθημερινά αλλά τελικά θα τους επανεκλέξουμε «γιατί μωρέ δεν υπάρχει και κανένας άλλος της προκοπής»….
Μονό που εγώ αυτή την προκοπή ψάχνω και δεν τη βρίσκω, εγκλωβισμένη κάπου ανάμεσα στην ελπίδα ότι, δεν μπορεί κάτι θα γίνει και στην υπέρτατη απογοήτευση ότι τελικά δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Α, και μην ξεχάσετε, σε λίγους μήνες που θα έρθουν οι επιθεωρητές της unesco να βάλετε τα καλά σας. Να φορέσετε και το καλύτερο σας χαμόγελο μήπως και καταφέρουμε να τους ξεγελάσουμε. Βάλτε και λίγο πλάτη να κρατήσουμε όρθια τα μνημεία μας, όχι για πολύ μέχρι να τελειώσει η επιθεώρηση και μετά βλέπουμε…."

Τι να πεις τώρα, ότι δεν έχει δίκιο;;;

Αγαπητή Μαρία, πολύ φοβάμαι πως δεν θα το φτιάξουν, και ξέρεις γιατί; Επειδή χρειάζονται 50 υπογραφές καρδιναλίων και γαλοπούλων, ένα υποτειθέμενο αστρονομικό ποσό (= πραγματικό κόστος x 100 όπως γίνεται πάντοτε με το "δημόσιο" χρήμα π.χ. χρειάζονται 1000 ευρώ για να κλείσει μια τρύπα στην άσφαλτο; ε, 100.000 θα πουν οι αρμόδιοι), κάποιος να αναλάβει την πρωτοβουλία (δεν υπάρχει), κάποιος να αναλάβει την ευθύνη (επίσης) και κυρίως πολλοί χωρίς διάθεση γκρίνιας και με πρόθεση στήριξης. Κανείς.

Ε λοιπόν, ξέρεις κάτι; Νομίζω πρέπει πάλι κάποιοι - λίγοι - "απλοί" πολίτες να κάνουν την αρχή, κάποιοι αιώνια ρομαντικοί, κάποιοι ηλίθιοι αν θες, κάποιοι γεννημένοι εθελοντές, όπως ήταν πριν μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι, όταν έτρεχε όλη η κοινότητα με τσάπες στα χέρια για να ανοίξουν δρόμους....
Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Δεν είναι και το καλύτερό μου να μπογιατίζω αλλά αν συμφωνήσουν και άλλοι, εγώ είμαι μέσα. Να ζωντανέψουμε το κτίριο, απλά, χωρίς υπερβολές, απλά και συμβολικά, για εμάς, για τη μνήμη, για... έτσι, για κανέναν....

ΠΡΩΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

Κάθε χρόνο, την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη που φέτος συνέπεσε με την πρώτη μέρα του μήνα, γίνεται λιτανεία του Ιερού Σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα, πολιούχου του νησιού.

Η λιτανεία του Πρωτοκύριακου του Νοέμβρη καθιερώθηκε το έτος 1673 σε ανάμνηση της απαλλαγής της Κέρκυρας από την πανώλη (πανούκλα) και είναι μία από τις τέσσερις συνολικά λιτανείες του Αγίου Σπυρίδωνα που γίνονται κάθε χρόνο.

Κατά παράδοση σήμερα στην Κέρκυρα, την πρώτη μέρα του Νοέμβρη, στα σπίτια απλώνουν (;) άπλωναν τα χαλιά (παλαιότερα τις κουρελούδες, γνήσια «ανακυκλωμένα» χαλιά, κατασκευασμένα από παλιά υφάσματα κάθε λογής, με πολύ μεράκι).

Καλό μήνα!

Κέρκυρα...

Η Κέρκυρα αποτελεί το βορειοδυτικότερο τμήμα της Ελλάδας και ένα από τα επτά νησιά του νησιωτικού συμπλέγματος των Επτανήσων.

(τα κύρια νησιά του συμπλέγματος των Επτανήσων είναι η Κέρκυρα, η Κεφαλλονιά, η Ζάκυνθος, η Λευκάδα, η Ιθάκη, οι Παξοί και τα Κύθηρα)

Βρέχεται από το Ιόνιο Πέλαγος και την Αδριατική θάλασσα.

Μαζί με τους Παξούς, τους Αντιπάξους, τα Διαπόντια Νησιά (Οθωνοί, Ερείκουσα, Μαθράκι) και πολλά ακόμα μικρότερα, αποτελεί το Νομό Κερκύρας με πρωτεύουσα την πόλη (Κέρκυρα).

Ο πληθυσμός της φτάνει τους 112.000 κατοίκους από τους οποίους περίπου οι 35.000 ζουν στην πόλη της Κέρκυρας (Απογραφή 2001).

Η Κέρκυρα αποτελεί την πρωτεύουσα της διοικητικής περιφέρειας των Ιονίων Νήσων.

Όλα τα Επτάνησα εκτός των Κυθήρων, ανήκουν διοοικητικά στην περιφέρεια των Ιονίων Νήσων. Τα Κύθηρα ανήκουν διοικητικά στη νομαρχία Πειραιά.